Πανέμορφο Κωνσταντίνε.Δεν χορταίνω να το κοιτάζω, τόσο πολύ μου αρέσει.Απλό και συνάμα περιεκτικό.Τελικά δεν είναι απαραίτητο να είναι κάτι πολύπλοκο για να είναι και όμορφο.΄Ενα κόκκινο ντουβάρι, που σώθηκε από την μπουλντόζα και έμεινε όρθιο για να διηγείται την ιστορία του, με λύπες, χαρές, αγωνία, γέλια και κλάματα.Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Ο......
Μού αρέσει πάρα πολύ. Είναι κάπως περισσότερο αλλόκοτο και εξωπραγματικό από τα άλλα σου τοπία- σαν μεταφυσικό; Ήδη γυρίζουν στο μυαλό μου αναμνήσεις από τουλάχιστον ένα ποίημα και μιάν αφήγηση, που θα μπορούσαν να το πλαισιώσουν.
Είναι πάρα πολύ όμορφο.. σαν να με πλησίασε περισσότερο από τα άλλα σου αφού αποκαλύφθηκε το μέσα του. Ο κόκκινος τοίχος μαγνητίζει το βλέμμα προς το μέρος του.. έχει την αίσθηση του τρισδιάστατου που σε κάνει να νιώθεις ήδη μέσα. Μου άρεσε πολύ αν κατάλαβες;)
χμμμμμμ !!! και ξανα χμμμμμ !!! έχω μια ...τάση να το πάρω λίγο ...αλλοιώς !! Ένας κάποτε χαρούμενος και γεμάτος υποσχέσεις κόκκινος τοίχος ,έμεινε...ντουβάρι ,με σβησμένες προοπτικές και..με τους πλαϊνούς τοίχους να ..θυμίζουν παρωπίδες.... παρ'όλα αυτά αφήνει τουλάχιστον δυό πιθανές εξόδους ,είτε απ'την πόρτα για..φουντάρισμα στην θάλασσα, είτε απ'το παράθυρο προς τα...σύννεφα
Έχει κάτι που μαγνητίζει πάντως και θέλω να κάθομαι να το κοιτάω , τι γλύκα το πάνω μικρούτσικο παραθυράκι ,άνετα μπορώ να φανταστώ ένα ξωτικό με κρεμμασμένα τα ποδαράκια του ν'αγναντεύει τα σύννεφα ...φιλοσοφόντας άνευ......
Margo, το κατάλαβα, ναι, το κατάλαβα, και σ'ευχαριστώ πολύ! Ετσι κι αλλιώς μου αρέσει πάντα ο τρόπος που το βλέπεις, όχι εδώ συγκεκριμένα μόνο, γενικώς...
Ξωτικό, αυτές οι παρωπίδες... Αυτές οι παρωπίδες!!! Και οι προς φουντάρισμα διέξοδοι!!
Το ξωτικό στο παραθυράκι (τί άπαιχτο σκηνικό!) με πήγε στο Καντάβρ που εκτός του ότι του αρέσουν κάτι τέτοια σκηνικά, έχει και μιά τάση να το φιλοσοφεί απίθανα!
Και σ'ευχαριστώ πολύ που θέλεις να κάθεσαι να το κοιτάς, μάλλον χωρίς να πιάνεται η ψυχή σου -ελπίζω δηλαδή.
Μιχάλη, δεν είναι πρώτη φορά που με στέλνεις, με έχεις ξαναστείλει δεν θυμάμαι πόσες φορές...
Εκεί, στο 2. και στο 4. ... Ειδικά στο 4. !!
Να πω την αλλήθεια, μου πέρασε από το μυαλό ότι κάποιος μπορεί να το πάει προς τα εκεί -ε, με τέτοιο απίστευτο κόσμο που συχνάζει εδώ, όχι που να το παινευτώ δηλαδή, αλλά έτσι είναι...
"...Θα είχατε την καλωσύνη να μας παραθέσετε τις αναμνήσεις,...": Πολύ ευχαρίστως, ευθύς μόλις τα εντοπίσω, γιά να τα αντιγράψω εδώ- είναι από αναγνώσματα τής προγούγλειας εποχής, και η αναζήτηση τής πληροφορίας γίνεται με την λησμονημένη πιά, μάνουαλ σάρωση: ράφι, βιβλίο, φύλλο, σελίδα, άλλη σελίδα, άλλη σελίδα, ξανά: ράφι, βιβλίο, σελίδα, άλλη σελίδα κλπ... :-)
Ντόντε, ναι, το αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να υπάρχουν κάποιαι αντικειμενικαί δυσκολίαι επί της διαδικασίας...
Επίσης φαντάζομαι ότι αι βιβλιοθήκαι σας διαθέτουν και σκάλας, αυτάς με τας ράγας που πάνε πέρα δώθε, ξεύρετε, πράγμα που καθιστά το file search επικίνδυνην διαδικασίαν -υποθέτω ότι φοράτε πάντα αντιολισθητικά υποδήματα κατά τας φιλολογικάς αναζητήσεις σας, μη πάθετε κανα χουνέρι δηλαδή.
Μιχάλη, Dodo εις φιλολογικήν αναζήτησιν, μετα κράνους και τρακτερωτών αρβυλών θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον ως εικόνα, αλλά απαιτεί σαλαμαλίκειες τεχνικές που δυστυχώς δεν κατέχω...
Το Κόκκινο Ντουβάρι
27 σχόλια:
... ή "Ο τοίχος των δακρύων"!!!!
αίμα είναι τούτο;;
μοιάζει να βρίσκεται στα σύννεφα!!
Πανέμορφο Κωνσταντίνε.Δεν χορταίνω να το κοιτάζω, τόσο πολύ μου αρέσει.Απλό και συνάμα περιεκτικό.Τελικά δεν είναι απαραίτητο να είναι κάτι πολύπλοκο για να είναι και όμορφο.΄Ενα κόκκινο ντουβάρι, που σώθηκε από την μπουλντόζα και έμεινε όρθιο για να διηγείται την ιστορία του, με λύπες, χαρές, αγωνία, γέλια και κλάματα.Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Ο......
Μού αρέσει πάρα πολύ. Είναι κάπως περισσότερο αλλόκοτο και εξωπραγματικό από τα άλλα σου τοπία- σαν μεταφυσικό;
Ήδη γυρίζουν στο μυαλό μου αναμνήσεις από τουλάχιστον ένα ποίημα και μιάν αφήγηση, που θα μπορούσαν να το πλαισιώσουν.
Μαριέλα, ωραίος τίτλος αυτός!!
Οχι, δεν είναι αίμα στα σύννεφα...
Και μου αρέσει που σου κάνει να βρίσκεται στα σύννεφα, δεν το σκέφτηκα έτσι!
Εριφύλη, πάντα είχα κι εγώ, και συνεχίζω να έχω μιά προτίμηση σε οτιδήποτε απλό, όσο το δυνατόν πιό απλό...
Σ'ευχαριστώ.
Ντόντε, σ'ευχαριστώ.
Χαίρομαι που δίνει τέτοια εντύπωση, προέκυψε...
*Θα είχατε την καλωσύνη να μας παραθέσετε τις αναμνήσεις, έστω περιληπτικά;
Είμαι σίγουρος ότι αυτό θα το ήθελε όλος ο κόσμος εδώ!
Είναι πάρα πολύ όμορφο.. σαν να με πλησίασε περισσότερο από τα άλλα σου αφού αποκαλύφθηκε το μέσα του.
Ο κόκκινος τοίχος μαγνητίζει το βλέμμα προς το μέρος του.. έχει την αίσθηση του τρισδιάστατου που σε κάνει να νιώθεις ήδη μέσα.
Μου άρεσε πολύ αν κατάλαβες;)
χμμμμμμ !!! και ξανα χμμμμμ !!!
έχω μια ...τάση να το πάρω λίγο ...αλλοιώς !!
Ένας κάποτε χαρούμενος και γεμάτος υποσχέσεις κόκκινος τοίχος ,έμεινε...ντουβάρι ,με σβησμένες προοπτικές και..με τους πλαϊνούς τοίχους να ..θυμίζουν παρωπίδες....
παρ'όλα αυτά αφήνει τουλάχιστον δυό πιθανές εξόδους ,είτε απ'την πόρτα για..φουντάρισμα στην θάλασσα, είτε απ'το παράθυρο προς τα...σύννεφα
Έχει κάτι που μαγνητίζει πάντως και θέλω να κάθομαι να το κοιτάω ,
τι γλύκα το πάνω μικρούτσικο παραθυράκι ,άνετα μπορώ να φανταστώ ένα ξωτικό με κρεμμασμένα τα ποδαράκια του ν'αγναντεύει τα σύννεφα ...φιλοσοφόντας άνευ......
ΦΙΛΙ !!
1.
εμέ μου ξύπνησε ερυθρές πολιτικές
αναμνήσεις
το ντουβάρι
Duvar
του Γιλμάζ Γκιουνέι
2. Μοιάζει και με γκρεμισμένη
εκκλησία στη Σοβιετική Ένωση
3.Σαν φαντάσματα είναι
οι λευκές γραμμές στο κέντρο
4.Στο τέλος πάντως σαν να βλέπω
πιο ξεκάθαρα
μια καρέκλα ή το θρόνο
μάλλον ενος σφαγμένου Τσάρου :-)
Κωνσταντίνε,στο πουθενά στέκει το ντουβάρι,αλλά το κόκκινο σε τραβά,σε καθηλώνει.
Έχεις πάντα έναν ξεχωριστό τρόπο στη ζωγραφική σου.
Καλό βράδυ!
Margo, το κατάλαβα, ναι, το κατάλαβα, και σ'ευχαριστώ πολύ!
Ετσι κι αλλιώς μου αρέσει πάντα ο τρόπος που το βλέπεις, όχι εδώ συγκεκριμένα μόνο, γενικώς...
Ξωτικό, αυτές οι παρωπίδες...
Αυτές οι παρωπίδες!!!
Και οι προς φουντάρισμα διέξοδοι!!
Το ξωτικό στο παραθυράκι (τί άπαιχτο σκηνικό!) με πήγε στο Καντάβρ που εκτός του ότι του αρέσουν κάτι τέτοια σκηνικά, έχει και μιά τάση να το φιλοσοφεί απίθανα!
Και σ'ευχαριστώ πολύ που θέλεις να κάθεσαι να το κοιτάς, μάλλον χωρίς να πιάνεται η ψυχή σου -ελπίζω δηλαδή.
Μιχάλη, δεν είναι πρώτη φορά που με στέλνεις, με έχεις ξαναστείλει δεν θυμάμαι πόσες φορές...
Εκεί, στο 2. και στο 4. ...
Ειδικά στο 4. !!
Να πω την αλλήθεια, μου πέρασε από το μυαλό ότι κάποιος μπορεί να το πάει προς τα εκεί -ε, με τέτοιο απίστευτο κόσμο που συχνάζει εδώ, όχι που να το παινευτώ δηλαδή, αλλά έτσι είναι...
Ελένη, την έχω μιά συμπάθεια στο πουθενά, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε...
Σ'ευχαριστώ πολύ, καλό βράδυ!
@H.Constantinos :-)
@Dodo
Μην κρεμάσεις τον άνθρωπο
που περιμένει,
..εδώ θα 'μαι να σε ελέγχω.
....να σε δω να απαγγέλεις
σεντονάτο ποίημα και αφήγηση
μαζί..
και τί στον κόσμο!...:-))
"...Θα είχατε την καλωσύνη να μας παραθέσετε τις αναμνήσεις,...": Πολύ ευχαρίστως, ευθύς μόλις τα εντοπίσω, γιά να τα αντιγράψω εδώ- είναι από αναγνώσματα τής προγούγλειας εποχής, και η αναζήτηση τής πληροφορίας γίνεται με την λησμονημένη πιά, μάνουαλ σάρωση: ράφι, βιβλίο, φύλλο, σελίδα, άλλη σελίδα, άλλη σελίδα, ξανά: ράφι, βιβλίο, σελίδα, άλλη σελίδα κλπ... :-)
καστρινό αηδόνι, a.k.a. μιχάλη μελιδόνη, δεν είναι όλος ο κόσμος προικισμένος "...με την τελεία του αίσθησι του ελληνικού ρυθμού...", τί να γίνει... :-(
Μιχάλη, αυτό κι εγώ θέλω να το δώ, και όχι μόνο εγώ, κι όλος ο κόσμος φαντάζομαι!!
Live προτιμούμε, αλλά και σε βιντεάκι δεν μας χαλάει!
Ντόντε, ναι, το αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να υπάρχουν κάποιαι αντικειμενικαί δυσκολίαι επί της διαδικασίας...
Επίσης φαντάζομαι ότι αι βιβλιοθήκαι σας διαθέτουν και σκάλας, αυτάς με τας ράγας που πάνε πέρα δώθε, ξεύρετε, πράγμα που καθιστά το file search επικίνδυνην διαδικασίαν -υποθέτω ότι φοράτε πάντα αντιολισθητικά υποδήματα κατά τας φιλολογικάς αναζητήσεις σας, μη πάθετε κανα χουνέρι δηλαδή.
@Dod
Σου έχω απαντήσει, γιατί σου
συμβαίνει αυτό,
οπότε άσε με εμένα να φλυαρώ, να σε πειράζω.. και ζωγράφιζε εσύ :-)
@H.Constantinos
έτσι όπως το περιγράφεις
οσμίζομαι "εικόνα βιβλιοθήκης"
σε κάποιο επόμενο post,
αν δεν έχεις ήδη :-)
Έρημο, κόκκινο, μόνο και ερειπωμένο;
Όχι μόνον αντιολισθητικά υποδήματα, αλλά και προστατευτικό κράνος- γιά σκέψου να φας τίποτε δερματόδετα Άπαντα κατακέφαλα ;-(
Μιχάλη, Dodo εις φιλολογικήν αναζήτησιν, μετα κράνους και τρακτερωτών αρβυλών θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον ως εικόνα, αλλά απαιτεί σαλαμαλίκειες τεχνικές που δυστυχώς δεν κατέχω...
Κική, ω, ναι, αλλοίμονο, ναι...
Ντόντε, χαίρομαι που προνοείτε, δεν το είχα σκεφτεί ότι ελοχεύουν και τέτοιοι κίνδυνοι!
Δεν μπορούσε να μείνει ασχολίαστο αυτό το σχέδιο:)
Θα μπορούσε να είναι ό,τι έχει απομείνει από ένα διώροφο κτίσμα με επικλινή στέγη μετά από σεισμό.. ή από ένα σκηνικό ταινίας..
Όμως είναι το αποτύπωμα που άφησε η καρδιά του σπιτιού για να θυμίζει στον γύρω ουρανό ότι κάποτε έσφιζε από ζωή.
Αστρια, σ'ευχαριστώ γιά την προσοχή.
Η οποία είναι σταθερή, πάντα, σε κάθε ανάρτηση, αλλά πάντα μου κάνει εντύπωση.
Δημοσίευση σχολίου