Η μια οδηγεί στο γκρεμό, η άλλη βλέπω ότι έχει μια διέξοδο, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Ελπίζω τουλάχιστον μια από τις δυο να άφησες την εκδοχή του να μας σώζει. :)
Δυο πόρτες που οδηγούν στον γκρεμό, απ' ό,τι μπορώ να διακρίνω... Ένα πάτωμα που φεύγει κάτω από τα πόδια μας κι ένα άλλο που που από καιρό έχει πάψει να είναι πάτωμα... Μείνανε τα χάσκοντα παράθυρα να κοιτάνε θλιμμένα (ή απορημένα;) προς τα πίσω. Την εποχή μας ζωγραφίζεις! Μου αρέσει πολύ η σειρά με το "πολυμορφικό" αυτοκίνητο. Αλλά αυτή η σειρά με συγκινεί ιδιαίτερα. Το πώς καταφέρνεις να δίνεις στη σκληρότητα της πέτρας την υφή του κουρελιασμένου υφάσματος! Κοιτώντας τον πίνακα δυο λέξεις ήρθαν αυθόρμητα στο μυαλό μου: ρακένδυτες ψυχές. ΥΓ: Συγγνώμη για την πολυλογία, αλλά εσύ φταις (μια εικόνα, χίλιες λέξεις)! ;)
Παρατηρούμε την windscreen-ική τεχνοτροπία με μια μεγάλη δόση από ντοντούλειο χιούμορ, ένας νοητικός συγκερασμός που ωθεί το χέρι του ζωγράφου σε εκφραστικά μονοπάτια και ενθουσιάζει το κοινό ενώ ταυτόχρονα ειρωνεύεται το κενό. Προτεινόμενο soundtrack: Νυχτερίδες κι αράχνες.
Ξωτικό, σε πέτυχα σε στιγμή δειλινού όταν λέμε, δηλαδή, ετοιμαζόσουν να βγεις...;; (από την άλλη)
Ε, είναι παράθυρο με θέα!
Πολύ γριφώδες ξωτικό, δεν αντελήφθην παρ'ότι επροσπάθησα, δηλαδή προς τα πού να μην γυρίσει η κάμερα, προς τα πίσω και πάνω;; Επειδή τώρα δηλαδή κοιτά προς τα εμπρός και κάτω! Και γιατί δηλαδή να μην γυρίσει προς τα πίσω και πάνω;; Εκτός εάν, τί;;;
Δεν είναι εδώ και ο κ.Πλατσατούρας να μου εξηγήσεις τί εννοείς!!
Όταν βλέπω σε όνειρο αδιέξοδο ανοίγω τα χέρια σαν να είναι φτερά και πετάω. Με λίγο δυσκολία ομολογώ αλλά ανεβαίνω. Άρα στη συγκεκριμένη περίπτωση θα έπεφτα μπροστά στον γκρεμό, καλύτερα προσγείωση παρά απογείωση ;-)
Νομίζω ότι το τραγούδι του τίτλου δεν θα έβρισκε καλύτερη εικονογράφηση!!!!
Γι αυτό, ας καταγραφούν εδώ να συνοδεύουν τη ζωγραφιά κάποια από τα λόγια του τραγουδιού:
"Εκεί που πάω δεν περνά το δάκρυ και ο πόνος Τα βάσανα και οι καϋμοί εδώ θα ζήσουν στη ζωή Κι εγώ θα φύγω μόνος.
Όλα είναι ένα ψέμα μια ανάσα μια πνοή Σαν λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή..
Δυο πόρτες έχει η ζωή άνοιξα μια και μπήκα Σεργιάνισα ένα πρωινό κι ώσπου ναρθεί το δειλινό από την άλλη βγήκα…"
υγ. Σχεδιαστικά άψογο! Οι "προοπτικές" γραμμές στο συγκεκριμένο θέμα, αφήνουν να εννοηθεί ότι υπάρχουν (κι ας μη φαίνονται, ως απόμακρα), τα σημεία ορίζοντα και φυγής.
28 σχόλια:
Η μια οδηγεί στο γκρεμό, η άλλη βλέπω ότι έχει μια διέξοδο, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Ελπίζω τουλάχιστον μια από τις δυο να άφησες την εκδοχή του να μας σώζει. :)
...διάλεξα μια και μπήκα...
Τις έχει δεν τις έχει δεν νομίζω ότι είναι σημαντικό εδώ...
Που να πας άλλωστε.... είτε μέσα είτε έξω το ίδιο και το αυτό!
Η μιά οδηγεί στην κόλαση καί η άλλη στον παράδεισο;
Δυο πόρτες που οδηγούν στον γκρεμό, απ' ό,τι μπορώ να διακρίνω...
Ένα πάτωμα που φεύγει κάτω από τα πόδια μας κι ένα άλλο που που από καιρό έχει πάψει να είναι πάτωμα...
Μείνανε τα χάσκοντα παράθυρα να κοιτάνε θλιμμένα (ή απορημένα;) προς τα πίσω.
Την εποχή μας ζωγραφίζεις!
Μου αρέσει πολύ η σειρά με το "πολυμορφικό" αυτοκίνητο. Αλλά αυτή η σειρά με συγκινεί ιδιαίτερα. Το πώς καταφέρνεις να δίνεις στη σκληρότητα της πέτρας την υφή του κουρελιασμένου υφάσματος!
Κοιτώντας τον πίνακα δυο λέξεις ήρθαν αυθόρμητα στο μυαλό μου: ρακένδυτες ψυχές.
ΥΓ: Συγγνώμη για την πολυλογία, αλλά εσύ φταις (μια εικόνα, χίλιες λέξεις)! ;)
Roadartist, το ζητούμενο είναι να υπάρχουν εναλλακτικές, όταν κλείνει μία πόρτα να ανοίγει μία άλλη!
Κική!
...σεργιάνισα ένα πρωινό, και πριν να'ρθεί το δειλινό...
Μαριέλα, ήταν ζητούμενο η αμεσότητα της επικοινωνίας εσωτερικών, ημιυπαίθριων και υπαίθριων χώρων.
Dodo, τί να σας πω, δεν ξέρω, δεν υπάρχει και χρωματική διαφοροποίηση...
Υπατία, γι'αυτού του είδους την ποιοτική "πολυλογία" ισχύει το "εν τω πολλώ το ευ"!
Πολύ μου άρεσε η περιγραφή, πολύ μου άρεσαν και οι "ρακένδυτες ψυχές" που θα μπορούσαν να είναι πολύ ωραίος τίτλος...
Και η παρατήρηση γιά την υφή μου έχει κάνει ένα πλατύ-πλατύ χαμόγελο διαρκείας!
Νά'σαι καλά, σ'ευχαριστώ πολύ.
Πολύ εντυπωσιακό με ιδιαίτερο πετυχημένο τίτλο !!!
oύυυφφφφφφφφφφφφφφφφ
πιο επίκαιρο δεν μπορούσες....
με πέτυχες σε στιγμή...δειλινού...
..................................
Πολύ ...συνωστισμό στο παράθυρο προβλέπω ;-)
(και πού'σαι ;
μην διανοηθείς στο επόμενο να γυρίσεις την ......κάμερα σ'έφαγαααααααααααααααααααααααααα
εκτός εάν............)
υγ.Καλά που γύρισε η Υπατία να με...ξεκουράσει ;-)
Εγώ βλέπω και ένα παράθυρο και τέλος πάντων κλειδώνω αυτή που οδηγεί στην γκρεμίλα και πετάω το κλειδί.
Άντε με τα απαισιόδοξα πλάνα
Παρατηρούμε την windscreen-ική τεχνοτροπία με μια μεγάλη δόση από ντοντούλειο χιούμορ, ένας νοητικός συγκερασμός που ωθεί το χέρι του ζωγράφου σε εκφραστικά μονοπάτια και ενθουσιάζει το κοινό ενώ ταυτόχρονα ειρωνεύεται το κενό.
Προτεινόμενο soundtrack: Νυχτερίδες κι αράχνες.
Art Traveller, σ'ευχαριστώ!
Ξωτικό, σε πέτυχα σε στιγμή δειλινού όταν λέμε, δηλαδή, ετοιμαζόσουν να βγεις...;; (από την άλλη)
Ε, είναι παράθυρο με θέα!
Πολύ γριφώδες ξωτικό, δεν αντελήφθην παρ'ότι επροσπάθησα, δηλαδή προς τα πού να μην γυρίσει η κάμερα, προς τα πίσω και πάνω;; Επειδή τώρα δηλαδή κοιτά προς τα εμπρός και κάτω! Και γιατί δηλαδή να μην γυρίσει προς τα πίσω και πάνω;;
Εκτός εάν, τί;;;
Δεν είναι εδώ και ο κ.Πλατσατούρας να μου εξηγήσεις τί εννοείς!!
Thalassenia, και μάλιστα παράθυρο με θέα σε στερεό (ακόμα...) έδαφος!
Νάτη η αισιόδοξη οπτική!
Ηλιογράφε!
Απολύτως εύστοχο, ακριβώς όπως θα το ήθελα, και ακριβώς με τον τρόπο που θα ήθελα!
Και αυτό το "ειρωνεύεται το κενό", το καλύτερο.
Και το soundtrack, είτε έτσι, είτε αλλιώς, σταθερά Καζαντζίδης!
Ευχαριστώ!
Ωωωω επιτέλους :Ο :Ο !!!!
Προήχθην !!!
Έγινα δυσνόητο !!!
Γιούπιιιιιιιιιι
Απανταχού Πλατσατσουραίοι τρέμετε !!!!!
Θα....το απολαύσω λίγο ακόμα ;-))
ψήσου ψήσου
χεχεχεχε
Αντε, με το καλό και στήλη στην Revue Artistique Brahamienne!
:D :D
1. Τι εννοεί παιδάκι μου το άσμα "κι ώσπου να'ρθεί το δειλινό από την άλλη βγαίνω;" ε ;
(εντάξει οχι εγώ αλλά κάποια άλλη αγαπημένη ψυχούλα ...)
2.Το είπες μόνος σου : "Thalassenia, και μάλιστα παράθυρο με θέα σε στερεό (ακόμα...)(;;;;;) έδαφος!
Νάτη η αισιόδοξη οπτική! "
άρα :μην μας δείξεις αυτήν την θέα εκτός και εάν είναι αισιόδοξη.
Εντάξει;;;;
τα έκανα αρκετά νιανιά ;;;;
Ναι, δεν μπορώ να πω, ωραιότατα!
Όταν βλέπω σε όνειρο αδιέξοδο ανοίγω τα χέρια σαν να είναι φτερά και πετάω. Με λίγο δυσκολία ομολογώ αλλά ανεβαίνω. Άρα στη συγκεκριμένη περίπτωση θα έπεφτα μπροστά στον γκρεμό, καλύτερα προσγείωση παρά απογείωση ;-)
Νομίζω ότι το τραγούδι του τίτλου δεν θα έβρισκε καλύτερη εικονογράφηση!!!!
Γι αυτό, ας καταγραφούν εδώ να συνοδεύουν τη ζωγραφιά κάποια από τα λόγια του τραγουδιού:
"Εκεί που πάω δεν περνά το δάκρυ και ο πόνος
Τα βάσανα και οι καϋμοί εδώ θα ζήσουν στη ζωή
Κι εγώ θα φύγω μόνος.
Όλα είναι ένα ψέμα μια ανάσα μια πνοή
Σαν λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή..
Δυο πόρτες έχει η ζωή άνοιξα μια και μπήκα
Σεργιάνισα ένα πρωινό
κι ώσπου ναρθεί το δειλινό
από την άλλη βγήκα…"
υγ. Σχεδιαστικά άψογο!
Οι "προοπτικές" γραμμές στο συγκεκριμένο θέμα, αφήνουν να εννοηθεί ότι υπάρχουν (κι ας μη φαίνονται, ως απόμακρα), τα σημεία ορίζοντα και φυγής.
Margo, πολύ ενδιαφέρουσα ονειρικώς αντίδραση!
Και μου φαίνεται ότι αξίζει τον κόπο να στήσεις στον καμβά ένα τέτοιο σκηνικό, σε ελεύθερη απόδοση...
Κράτα σημειώσεις από τα όνειρα!
Αστρια, ναι, έπρεπε να υπάρχουν αυτοί οι στίχοι εδώ, εμφανίσθηκαν μερικώς παραπάνω, τώρα είναι πιά πλήρεις!
Οι ορίζοντες και οι φυγές πρέπει να είναι πάντα εκεί, ακόμα και σαν υπαινιγμοί...
Ευχαριστώ!
γεια σας παιδιά
χρονια πολλά
εγώ θα έλεγα παραφράζοντας, άνοιξα μια και βγήκα...
μήπως η σωτηρία είναι στην έξοδο...
σεργιάνισα λίγο εδώ πέρα... τι όμορφα...
ειχα ξεχάσει πόσο όμορφα σχεδιάζεις...
Logia, στην έξοδο, ίσως, αφού δεν είναι πιά εδώ...
Καιρό έχουμε να σε δούμε εδώ!
Χρόνια πολλά!
Δημοσίευση σχολίου