'Ηταν οι δρόμοι πολλοί... Τώρα ό,τι σ’ απόμεινε, με ρωγμές παντού, με τις άκρες σου ξεφτισμένες, οδεύοντας προς την άβυσσο σε άπλετη ησυχία
Και όσο μικρή κι ασήμαντη κι αν φαίνεσαι εκτοπίζεις από το πηκτό σκοτάδι τον χώρο που σου αναλογεί στο λευκό μέσα στο μαύρο και λαμπυρίζεις αυτόφωτα όπως κάποιοι ήλιοι στον μακρινό ουρανό, όπως οι πυγολαμπίδες τη νύχτα, όπως εκείνα τα πλάσματα στο βάθος των ωκεανών... κι ας έχεις σβήσει τα φώτα.
14 σχόλια:
Κάτι το απειλητικό έχει τούτο- σαν να πρόκειται να περάσει από πάνω μας...
Τί "σαν" δηλαδή... περνά από πάνω μααααααςςςςς__________
Dodo, λες γι'αυτό δεν έχει πατήσει άνθρωπος...; Τί ερημιά είναι τούτη;!
Ως φάντασμα μας έρχεται;
Πάντως μάλλον μοναχικό μου φαίνεται παρά τρομαχτικό... Σίγουρα ωστόσο επιβλητικό, αέρινο...
Ακόμη και αθόρυβο!
Συμφωνώ με Dodo, σαν να έρχεται καταπάνω μας. Είναι λίγο.. φοβιστικό, αλλά όταν ξημερώσει θα έχει απλά εξαφανιστεί:-)
υ.γ. η ερημιά είναι γενικευμένη, δεν φταίει το συμπαθητικό κατά τ' άλλα μοναχικό, κατά την Υπατία, τετράτροχο:-)
Υπατία, εκτός των άλλων στοχευμένων εύστοχων, σημειώνω το "αθόρυβο"! -ένας υποψήφιος τίτλος ήταν το Quietly...
Margo, θα έχει εξαφανιστεί σαν κακό όνειρο; -μου άρεσε αυτό...
*Ναι, είναι γενικευμένη η ερημιά, αυτό είναι που δεν μου αρέσει καθόλου!
Ξαναπέρασα να τσεκάρω.. χμμ τη δεύτερη φορά δεν με φόβισε τόσο, είναι που απόκτησα μια κάποια οικειότητα με την είσοδό του στον καμβά..
*λόγω της ερημιάς χάρηκα που είδα και πάλι έργο σου.
Καλημέρα Κωνσταντίνε!
Margo, θα έχει και συνέχεια, ελπίζω...
Το φόντο φταίει γιατί το επόμενο είναι τρισχαριτωμένο.
Μου αρέσει αυτή η διαφορά που διακρίνω στην βάση με την κορυφή, σαν να έρχεται φως!
Σαν να με απειλεί μ' ένα σαρδόνιο χαμόγελο!! "Κοίτα τώρα τι θα πάθεις!!!Χαχαχα!!!"
Τέλειο!!!
Thalassenia, υποθέτω ότι δεν τα πολυσυμπαθείς τα μαύρα!
Αυτή η διαφορά που διακρίνεται δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, προέκυψε στην φωτό από το φως που πέφτει από πάνω στο τελάρο.
Εφη, καλό!!
Ευχαριστώ!
ψυχή μου...
'Ηταν οι δρόμοι πολλοί... Τώρα ό,τι σ’ απόμεινε, με ρωγμές παντού, με τις άκρες σου ξεφτισμένες, οδεύοντας προς την άβυσσο σε άπλετη ησυχία
Και όσο μικρή κι ασήμαντη κι αν φαίνεσαι εκτοπίζεις από το πηκτό σκοτάδι τον χώρο που σου αναλογεί στο λευκό μέσα στο μαύρο και λαμπυρίζεις αυτόφωτα όπως κάποιοι ήλιοι στον μακρινό ουρανό, όπως οι πυγολαμπίδες τη νύχτα, όπως εκείνα τα πλάσματα στο βάθος των ωκεανών... κι ας έχεις σβήσει τα φώτα.
Εν τέλει, ισχυρά υπαρξιακό και άψογα σχεδιασμένο!
Αστρια, δεν την βρίσκω την κατάλληλη λέξη γιά το κείμενο αυτή τη στιγμή, πάντως βρίσκεται στην γκάμα ανάμεσα υπέροχο και συγκλονιστικό.
Ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου