Μεταφρασμένο απόσπασμα κριτικής, δημοσιευμένης στο τρέχον τεύχος τής "Revue artistique de Salepuce": "... Φανερή στο έργο του η κλασική παιδεία τού δημιουργού, που, χωρίς φλυαρία, παραλαμβάνει ένα βασικό αρχιτεκτονικό σχέδιο και το αναπαράγει εξελίσσοντάς το μεθοδικά, χωρίς μείζονες νεωτεριστικές προσθήκες. Πιστός στην μεγάλη παράδοση τών ελλήνων αρχιτεκτόνων, μεταβάλλει μικρά, επιμέρους στοιχεία με σεβασμό στην αρχική του προσέγγιση, ακολουθώντας το δύσβατο, αλλά δικαιωμένο μονοπάτι που έχει την αρχή του στην ανατολή τής ελληνικής τέχνης, και, περνώντας από το Ηραίον τής Ολυμπίας, απογειώνεται στον ιερόν αθηναϊκό βράχο...".
Και από τα "Καλλιτεχνικά Ανάλεκτα Βρωμοπουσίου": "... ήδη διαφαίνεται στην περί ής ο λόγος σειράν υδατογραφιών η γνησία ελληνική παιδεία τού καλλιτέχνου, όστις, με απαράμιλλον λακωνικότητα προσεγγίζει το θέμα του (καλύβη μετά παραπλεύρως σταθμευμένου τετρατρόχου οχήματος), επιλέγων την ελαχίστην χρήσιν χρώματος και τον δυναμικόν συνδυασμόν αυτού με τας απερίττους ευθείας και διασταυρούμενας γραμμάς τού σχεδίου..." "... Η αυστηρά στιβαρότης τών γραμμών και η μετρημένη χρήσις τών κλασικών αποχρώσεων- ώχρα, τερρακόττα, γαλάζιον, μαύρον- δεν ημπορεί παρά να ενθυμίσει εις τον γνώστην θεατήν την εξέχουσαν πάντοτε ωραιότητα τών κλασικών κτισμάτων..." ;-)
Επιστρέφοντας από εκεί που είχα σταλεί, θυμήθηκα ότι πρέπει να παραθέσω το σχόλιο (προφορικό) κάποιου φίλου κριτικού:
Παρατήρησε, λοιπόν (ο κριτικός), ότι σε αντίθεση με το 02. Chalet και τις τρυφερές παραπομπές του ροζ, οι συναισθηματικές φορτίσεις που αναμφίβολα θα προκληθούν στο φιλότεχνο κοινό από τα 01. Bungalow και 03. Beautiful Chalet, θα είναι οπωσδήποτε ιδιαίτερα έντονες σε στελέχη του αυτοκινητοεπισκευαστικού κλάδου, μέσω συνειρμικών διαδικασιών φυσικά, μιά και δεν πρόκειται γιά αυτοκίνητα, αλλά γιά τροπέτα.
[Σημείωσις του καλλιτέχνου: Τροπέτο: Εμπρόσθιον ήμισυ αυτοκινήτου, μετα κινητήρος ή άνευ, αναρτήσεων ή άνευ, ταμπλώ ή άνευ, πωλούμενον ως ανταλλακτικόν, η τιμή του οποίου καθορίζεται εκ της καταστάσεως και φυσικά εκ των «μετα» ή «άνευ». Λέγεται (λανθασμένως) και «Τρομπέτο», τόσον προφορικώς όσον και γραπτώς]
Συνεχίζοντας (ο κριτικός), προσέθεσε ότι τα δύο αυτά έργα, θα μπορούσαν επίσης να αγγίξουν ανεπανόρθωτα λεπτές χορδές της ευαίσθητης ψυχοσύνθεσης οποιουδήποτε antallaktiqueur με εικαστικές ανησυχίες.
Δεν τα είχα σκεφτεί αυτά, και δεν μπορώ να πω, με τιμούν, και ελπίζω να μου γράψει και την κριτική που μου υποσχέθηκε στην Brahami Herald Tribune.
Ασχετο, αλλά μιά και τόφερε η κουβέντα: Ακουσα από κάποιον φίλο antallaktiqueur, ότι ο Δάκης Ιωάννου πρόκειται να εκθέσει στις αρχές του 2011 στο New Museum, και πάλι με επιμελητή τον Jeff Koons, την άγνωστη στο κοινό συλλογή του από τροπέτα, που απέκτησε σε τρέχουσες τιμές (με τον τόννο). Αλλά μπορεί να είναι και αρβύλα... Εχετε ακούσει κάτι σχετικά;
Εμίλησα στο τηλέφωνο με τον συντάκτη τών “Κ.Α.Β.” και τον ενημέρωσα για την παρανόησή του σχετικά με το θέμα τών έργων. Ευχαρίστησε και είπε ότι θα επανέλθει με σχετική διευκρίνιση στο επόμενο τεύχος, το 2015 (οι περικοπές δαπανών δεν θα επιτρέψουν την έκδοση τού περιοδικού τού χρόνου, όπως αναμενόταν). Κατέγραψα την συνέχεια τού τηλεφωνήματος: “Η απεικόνισις τού αυτοκινήτου ως “τροπέτου”, μετά την αφαίρεσιν δηλαδή από αυτό, όχι μόνον τών τροχών του, αλλά και ολοκλήρου τού εσωτερικού του, το καθιστά κενόν κέλυφος, “ένα άδειο τσόφλι”- εξ ίσου άδειον όπως και το εικονιζόμενον πλάι του κενόν και απογυμνωμένον από παραθυρόφυλλα, οίκημα, εντός γυμνού από δένδρα αλλά και από ανθρωπίνην παρουσίαν τοπίου. Και ενώ, βεβαίως, η πρώτη αίσθησις τού θεατού είναι μία εικών θλιβεράς εγκαταλείψεως, βαθύτερον κρύπτεται η δραματική αποκάλυψις τής κενότητος τής σύγχρονης κοινωνίας, όπου ως μόνη αξία πλέον αναγνωρίζεται η εξωτερική όψις, το “φαίνεσθαι”, η δε απεικόνισις τού οχήματος αποστερημένου από την εξ ορισμού δυνατότητά του τής αυτοτελούς κινήσεως, η παρουσίασις του δηλαδή ως Α-κινήτου, αντί ΑΥΤΟ-κινήτου…----Ναι, ναι, έρχομαι τώρα, άσε τον κουβά και θα τελειώσω εγώ την κουζίνα, πήγαινε εσύ, γιατί θα έρθει η μαμά το απόγευμα και δέν έχει μείνει καθόλου καρπούζι----- θα σάς αφήσω τώρα, λυπούμαι, έτυχε κάτι το εκτακτον. Άλλωστε, θα τα διαβάσετε εις το περιοδικόν!”
Σχετικά με το "μιά και τόφερε η κουβέντα", δεν ξέρω. Σε ένα προηγούμενο "Bulletin de la société des antallaktiqueurs" είχα διαβάσει όμως ότι αναμένεται μεγάλη έκθεση From Neo Pop to Meta Pop, through the Eye Pop με πολλά, βαριά έργα... ;-)
Πραγματικά, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η προσέγγισις, και ανυπομονώ να διαβάσω την συνέχεια, θα πω της περιπτερούς να μου κρατήσει ένα τεύχος -καλά να είμαστε ως τότε, καλά να είναι κι αυτή η φουκαριάρα, θα αργήσει να βγει και στη σύνταξη τώρα πιά.
Είναι πάντως προφανές ότι πρόκειται γιά ιδιαιτέρως αξιόλογο έντυπο, και απορώ πραγματικά που δεν τα είχα υπόψη μου τα «Καλλιτεχνικά Ανάλεκτα Βρωμοπουσίου»!!
Το ίδιο απόρησε και ο φίλος μου ο κριτικός, και παρακαλώ προσέξτε σύμπτωση, το επόμενο τεύχος του Κ.Α.Β. (αυτό του 2015) θα περιέχει και ένα δικό του άρθρο, ένα μεγάλο αφιέρωμα στους αρβανίτες ιμπρεσιονιστές!
Ναι, ναι, το έμαθα γι’ αυτή την έκθεση που θα γίνει στο παλιό αεροδρόμιο λόγω πλήθους και όγκου των έργων, και μάλιστα άκουσα ότι πρόκειτα να υπάρξουν χορηγίες από κάποιους Δήμους σε επιλεγμένους καλλιτέχνες, παρ’όλες τις περικοπές δαπανών.
Προφανώς έτσι εξηγείται η έντασις των προσπαθειών γιά περισυλλογή των εγκαταλειμμένων οχημάτων, πράγμα που εκτός από το αστικό περιβάλλον, θα προσφέρει πολλά και στην τέχνη.
Βέβαια, οι antallaktiqueurs είναι απαρηγόρητοι με αυτή την εξέλιξη, μιά και ήλπιζαν σε αυτή την μεγάλη έκθεση γιά να βγάλουν τα σπασμένα οι άνθρωποι...
Resort Series 03.
15 σχόλια:
Όχι ότι το προηγούμενο δεν ήταν και εκείνο beautiful, αλλά αυτού εδώ η στέγη, όσο να πεις, έχει άλλη τσαχπινιά.
Πάντα, όταν επεμβαίνει ο εργολάβος ή ο ιδιοκτήτης προκύπτουν ωραιότατες τσαχπινιές!
Μεταφρασμένο απόσπασμα κριτικής, δημοσιευμένης στο τρέχον τεύχος τής "Revue artistique de Salepuce": "... Φανερή στο έργο του η κλασική παιδεία τού δημιουργού, που, χωρίς φλυαρία, παραλαμβάνει ένα βασικό αρχιτεκτονικό σχέδιο και το αναπαράγει εξελίσσοντάς το μεθοδικά, χωρίς μείζονες νεωτεριστικές προσθήκες. Πιστός στην μεγάλη παράδοση τών ελλήνων αρχιτεκτόνων, μεταβάλλει μικρά, επιμέρους στοιχεία με σεβασμό στην αρχική του προσέγγιση, ακολουθώντας το δύσβατο, αλλά δικαιωμένο μονοπάτι που έχει την αρχή του στην ανατολή τής ελληνικής τέχνης, και, περνώντας από το Ηραίον τής Ολυμπίας, απογειώνεται στον ιερόν αθηναϊκό βράχο...".
Και από τα "Καλλιτεχνικά Ανάλεκτα Βρωμοπουσίου": "... ήδη διαφαίνεται στην περί ής ο λόγος σειράν υδατογραφιών η γνησία ελληνική παιδεία τού καλλιτέχνου, όστις, με απαράμιλλον λακωνικότητα προσεγγίζει το θέμα του (καλύβη μετά παραπλεύρως σταθμευμένου τετρατρόχου οχήματος), επιλέγων την ελαχίστην χρήσιν χρώματος και τον δυναμικόν συνδυασμόν αυτού με τας απερίττους ευθείας και διασταυρούμενας γραμμάς τού σχεδίου..." "... Η αυστηρά στιβαρότης τών γραμμών και η μετρημένη χρήσις τών κλασικών αποχρώσεων- ώχρα, τερρακόττα, γαλάζιον, μαύρον- δεν ημπορεί παρά να ενθυμίσει εις τον γνώστην θεατήν την εξέχουσαν πάντοτε ωραιότητα τών κλασικών κτισμάτων..."
;-)
Ο Υπουργός Οικονομικών θα τα μισήσει ή θα τα λατρέψει :), αυτό και τα δύο προηγούμενα.
Ημιτελής παρακμή προ της οριστικής διαλύσεως :)
Ω :O το σχόλιο του ντοντού :OOOOO
Ντόντε, πάει, έχω φύγει, μ'έχεις στείλει εντελώς...!!!
Αλλά θα επανέλθω συντόμως...
Ηλιογράφε, σ'έστειλε κι εσένα, έ; Ε, ναι, δεν μπορεί...
Πολύ μου άρεσε η "ημιτελής παρακμή"!!
Επιστρέφοντας από εκεί που είχα σταλεί, θυμήθηκα ότι πρέπει να παραθέσω το σχόλιο (προφορικό) κάποιου φίλου κριτικού:
Παρατήρησε, λοιπόν (ο κριτικός), ότι σε αντίθεση με το 02. Chalet και τις τρυφερές παραπομπές του ροζ, οι συναισθηματικές φορτίσεις που αναμφίβολα θα προκληθούν στο φιλότεχνο κοινό από τα 01. Bungalow και 03. Beautiful Chalet, θα είναι οπωσδήποτε ιδιαίτερα έντονες σε στελέχη του αυτοκινητοεπισκευαστικού κλάδου, μέσω συνειρμικών διαδικασιών φυσικά, μιά και δεν πρόκειται γιά αυτοκίνητα, αλλά γιά τροπέτα.
[Σημείωσις του καλλιτέχνου: Τροπέτο: Εμπρόσθιον ήμισυ αυτοκινήτου, μετα κινητήρος ή άνευ, αναρτήσεων ή άνευ, ταμπλώ ή άνευ, πωλούμενον ως ανταλλακτικόν, η τιμή του οποίου καθορίζεται εκ της καταστάσεως και φυσικά εκ των «μετα» ή «άνευ». Λέγεται (λανθασμένως) και «Τρομπέτο», τόσον προφορικώς όσον και γραπτώς]
Συνεχίζοντας (ο κριτικός), προσέθεσε ότι τα δύο αυτά έργα, θα μπορούσαν επίσης να αγγίξουν ανεπανόρθωτα λεπτές χορδές της ευαίσθητης ψυχοσύνθεσης οποιουδήποτε antallaktiqueur με εικαστικές ανησυχίες.
Δεν τα είχα σκεφτεί αυτά, και δεν μπορώ να πω, με τιμούν, και ελπίζω να μου γράψει και την κριτική που μου υποσχέθηκε στην Brahami Herald Tribune.
Ασχετο, αλλά μιά και τόφερε η κουβέντα: Ακουσα από κάποιον φίλο antallaktiqueur, ότι ο Δάκης Ιωάννου πρόκειται να εκθέσει στις αρχές του 2011 στο New Museum, και πάλι με επιμελητή τον Jeff Koons, την άγνωστη στο κοινό συλλογή του από τροπέτα, που απέκτησε σε τρέχουσες τιμές (με τον τόννο). Αλλά μπορεί να είναι και αρβύλα... Εχετε ακούσει κάτι σχετικά;
Εμίλησα στο τηλέφωνο με τον συντάκτη τών “Κ.Α.Β.” και τον ενημέρωσα για την παρανόησή του σχετικά με το θέμα τών έργων. Ευχαρίστησε και είπε ότι θα επανέλθει με σχετική διευκρίνιση στο επόμενο τεύχος, το 2015 (οι περικοπές δαπανών δεν θα επιτρέψουν την έκδοση τού περιοδικού τού χρόνου, όπως αναμενόταν).
Κατέγραψα την συνέχεια τού τηλεφωνήματος: “Η απεικόνισις τού αυτοκινήτου ως “τροπέτου”, μετά την αφαίρεσιν δηλαδή από αυτό, όχι μόνον τών τροχών του, αλλά και ολοκλήρου τού εσωτερικού του, το καθιστά κενόν κέλυφος, “ένα άδειο τσόφλι”- εξ ίσου άδειον όπως και το εικονιζόμενον πλάι του κενόν και απογυμνωμένον από παραθυρόφυλλα, οίκημα, εντός γυμνού από δένδρα αλλά και από ανθρωπίνην παρουσίαν τοπίου. Και ενώ, βεβαίως, η πρώτη αίσθησις τού θεατού είναι μία εικών θλιβεράς εγκαταλείψεως, βαθύτερον κρύπτεται η δραματική αποκάλυψις τής κενότητος τής σύγχρονης κοινωνίας, όπου ως μόνη αξία πλέον αναγνωρίζεται η εξωτερική όψις, το “φαίνεσθαι”, η δε απεικόνισις τού οχήματος αποστερημένου από την εξ ορισμού δυνατότητά του τής αυτοτελούς κινήσεως, η παρουσίασις του δηλαδή ως Α-κινήτου, αντί ΑΥΤΟ-κινήτου…----Ναι, ναι, έρχομαι τώρα, άσε τον κουβά και θα τελειώσω εγώ την κουζίνα, πήγαινε εσύ, γιατί θα έρθει η μαμά το απόγευμα και δέν έχει μείνει καθόλου καρπούζι----- θα σάς αφήσω τώρα, λυπούμαι, έτυχε κάτι το εκτακτον. Άλλωστε, θα τα διαβάσετε εις το περιοδικόν!”
Σχετικά με το "μιά και τόφερε η κουβέντα", δεν ξέρω. Σε ένα προηγούμενο "Bulletin de la société des antallaktiqueurs" είχα διαβάσει όμως ότι αναμένεται μεγάλη έκθεση From Neo Pop to Meta Pop, through the Eye Pop με πολλά, βαριά έργα...
;-)
Πρέπει να ανοίξετε μπλόγκ με τους διαλόγους σας......
Πραγματικά, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η προσέγγισις, και ανυπομονώ να διαβάσω την συνέχεια, θα πω της περιπτερούς να μου κρατήσει ένα τεύχος -καλά να είμαστε ως τότε, καλά να είναι κι αυτή η φουκαριάρα, θα αργήσει να βγει και στη σύνταξη τώρα πιά.
Είναι πάντως προφανές ότι πρόκειται γιά ιδιαιτέρως αξιόλογο έντυπο, και απορώ πραγματικά που δεν τα είχα υπόψη μου τα «Καλλιτεχνικά Ανάλεκτα Βρωμοπουσίου»!!
Το ίδιο απόρησε και ο φίλος μου ο κριτικός, και παρακαλώ προσέξτε σύμπτωση, το επόμενο τεύχος του Κ.Α.Β. (αυτό του 2015) θα περιέχει και ένα δικό του άρθρο, ένα μεγάλο αφιέρωμα στους αρβανίτες ιμπρεσιονιστές!
**Βρήκατε καλό καρπούζι;
Ναι, ναι, το έμαθα γι’ αυτή την έκθεση που θα γίνει στο παλιό αεροδρόμιο λόγω πλήθους και όγκου των έργων, και μάλιστα άκουσα ότι πρόκειτα να υπάρξουν χορηγίες από κάποιους Δήμους σε επιλεγμένους καλλιτέχνες, παρ’όλες τις περικοπές δαπανών.
Προφανώς έτσι εξηγείται η έντασις των προσπαθειών γιά περισυλλογή των εγκαταλειμμένων οχημάτων, πράγμα που εκτός από το αστικό περιβάλλον, θα προσφέρει πολλά και στην τέχνη.
Βέβαια, οι antallaktiqueurs είναι απαρηγόρητοι με αυτή την εξέλιξη, μιά και ήλπιζαν σε αυτή την μεγάλη έκθεση γιά να βγάλουν τα σπασμένα οι άνθρωποι...
Ηλιογράφε, μερσί, μερσί.
Δημοσίευση σχολίου